"Αρχοντική, Περήφανη στα βράχια η πολιτεία λες κι είναι μια παράξενη πόλη του Μεσαίωνα, κι από μακριά, πουλί τρανό φαντάζει με απλωμένα τα άσπρα φτερά στη διάφανη καταχνιά του Χειμώνα.
Μια περασμένη, αλίμονο τρανή δόξα θα κλείνουν τα σπίτια τα τετράψηλα και οι δρόμοι οι στενεμένοι. Εδώ που η θλίψη φόρεσε το πνεύμα της ευγένειας Το πνεύμα κάποιων πούφυγαν τρανών σα να βαραίνει"

Οι στίχοι της Ανδριτσάνας Έφης Αιλιανού - Κυριλλοπούλου από το ποίημα «Ανδρίτσαινα 1942» (Ολυμπιακά Χρονικά, 1971 – Τόμος Β') αποτυπώνει τη θλίψη του φθινοπωρινού και χειμωνιάτικου τοπίου της Αρχόντισσας της ορεινής Ηλείας, της Ανδρίτσαινας, που γέννησε ανθρώπους άξιους και έγραψε τη δική της ιστορία.